Zanotował dziś w dzienniku:
Zofia zamknęła za sobą drzwi sypialni spokojnym, ale stanowczym ruchem. Po raz pierwszy od dawna poczuła głęboki spokój. Nie ciszę pustego domu czy spokojnego wieczoru, lecz wewnętrzną pewność kobiety, która wreszcie powiedziała, co miała do powiedzenia.
Usiadła na krawędzi łóżka i przyciągnęła do siebie sukienkę. Przesuwając palce po delikatnym materiale, przypomniała sobie dzień, gdy pierwszy raz ujrzała ją w witrynie sklepowej. Był to zwykły wtorek, wracała zmęczona z pracy, z myślami pogrążonymi w codziennej rutynie. Gdy dostrzegła ją w wystawie, zatrzymała się instynktownie. Nie chodziło tylko o sukienkę. Chodziło o wolność pozwolenia sobie na coś. O danie sobie prawa, by czuć, że zasługuje.
Lata całe zabraniała sobie takich gestów. Nie dlatego, że nie mogła sobie na nie pozwolić, lecz dlatego, że głos Marka, zawsze obecny w tle, szeptał: to marnotrawstwo, niepotrzebne, nie potrzebujesz tego. I powoli Zofia zaczęła wierzyć, że jej pragnienia są fraszką. Że nie ma prawa. Że musi być rozsądna, skromna, oszczędna.
Ale tego wieczoru, gdy wypowiedziała prawdę na głos, poczuła, jak krok po kroku uwalnia się z tej skorupy wstydu i posłuszeństwa.
W drugim pokoju Marek stał w ciemności, ściskając w dłoni pognieciony paragon. Słowa Zofii dźwięczały mu w głowie, jedno po drugim. Nie mogł ich zignorować. Czuł ich ciężar w piersi.
Dla niego te wszystkie lata były o kontroli. Nazywał to odpowiedzialnością, troską, równowagą finansową.
Usprawiedliwiał każde zakazy, każde wyrzuty. Mówił sobie, że działa dla wspólnego dobra. Ale jakie to dobro, skoro tylko on decydował, co jest potrzebne, a co kaprysem?
Gdy Zofia pokazała mu własne wydatki, cierpliwie zapisane w notesie, poczuł pustkę w żołądku. Nie tylko dlatego, że miała rację, ale dlatego, że zrozumiał nie widział jej naprawdę od lat.
Kochał ją? Tak. Na swój sposób. Ale czy ją szanował? Nie.
Rano Zofia była już obudzona. Umyła twarz, uczesała włosy, zrobiła sobie ulubioną kawę. Sukienka wisiała na wieszaku, gotowa. Dziś ją założy. Nie dla Marka. Nie dla kolegów z biura. Dla siebie.
Marek pojawił się w progu, zmęczony i bezbronny. Miał potargane włosy i czerwone od niewyspania oczy.
Dzień dobry powiedział cicho. Możemy porozmawiać?
Zofia popatrzyła na niego przez chwilę. W końcu skinęła lekko głową.
Mów.
Marek wziął głęboki oddech.
Popełniłem błąd. Wielki. Lata całe zwalałem wszystko na twoje barki i żądałem w zamian posłuszeństwa. Nie umiałem cię zobaczyć. Chciałem, żebyś była partnerką, ale zachowywałem się jak szef. A teraz nie wiem, czy da się to naprawić.
Zofia milczała. Trzymała filiżankę z kawą między dłońmi.
Byłem niesprawiedliwy ciągnął. Traktowałem moje pieniądze jako moje, a twoje jako nasze. Kupowałem, co chciałem, kiedy chciałem, nawet nie myśląc, czy się zgodzisz. Ale tobie kazałem się tłumaczyć z każdej drobnostki.
Zamilkł.
Nie wiem, czy jeszcze chcesz ze mną zostać. Ale jeśli tak jeśli tak, chciałbym się nauczyć. Być mężczyzną, który nie rozkazuje, ale pyta. Nie narzuca, lecz słucha.
Zofia odstawiła filiżankę i wstała.
Marku, dziękuję ci za te słowa. Ale widzisz zmiana nie przychodzi po jednej rozmowie. Nie mogę ci nic obiecać. Mogę ci tylko powiedzieć, że od dzisiaj wybieram dla siebie. Będę uważna, ale nie dlatego, że tego ode mnie wymagasz. Tylko dlatego, że tak czuję.
Kocham cię, Zofio.
Także cię kochałam. Ale miłość bez szacunku zaczyna tylko ranić. A ja nie chcę już być ranna.
Wzięła sukienkę i skierowała się do drzwi. Zanim wyszła, odwróciła się:
Dziś zakładam tę sukienkę dla siebie. Nie dla ciebie, nie dla nikogo. To pierwszy dzień, w którym wybieram siebie.
Wyszła, zostawiając za sobą ciche mieszkanie i mężczyznę, który po raz pierwszy zrozumiał, że prawdziwa miłość to nie władza, lecz wolność.
Dziś zrozumiałem: czasem najtrudniej przyznać, że to my jesteśmy więzieniem dla tych, których kochamy.
