Po tym jak Greta ugryzła lekarza, w sali szpitalnej zapanowała ciężka cisza. Kobieta, wciąż leżąca na łóżku, wyszeptała słabym głosem:
Proszę, nie karzcie jej ona nie chciała zrobić nic złego
Ale wszyscy byli zbyt zaskoczeni, by cokolwiek powiedzieć. Greta, choć spięta, nie wydawała się już agresywna. Stała między łóżkiem a drzwiami sali, patrząc na lekarzy szeroko otwartymi oczami, jakby chciała im coś powiedzieć.
Jeden z lekarzy, starszy wiekiem, zauważył:
Możliwe, że coś wyczuła.
Ta uwaga, rzucona niemal żartobliwie, została jednak potraktowana poważnie. Pod wpływem impulsu postanowili powtórzyć badania kobiety przed operacją.
Wyniki nowych badań zszokowały zespół medyczny: guz przesunął się niebezpiecznie blisko krytycznej sieci nerwowej. Każde pochopne cięcie mogło spowodować paraliż. Greta nie zareagowała bez powodu jej instynkt ocalił życie pani.
Operację przełożono, a plan całkowicie zmieniono. Zamiast szybkiej interwencji, przygotowali precyzyjną mikrochirurgię. Szanse na sukces, dotąd wynoszące zaledwie 20%, podwoiły się.
Następnego ranka kobieta długo wpatrywała się w Gretę, która spała z pyskiem opartym o krawędź łóżka.
Gdyby nie ty może dziś już by mnie tu nie było.
Operacja trwała prawie siedem godzin. Była jedną z najtrudniejszych w historii tej kliniki, ale chirurdzy usunęli guz całkowicie. Gdy kobieta ocknęła się z narkozy, pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, była Greta wpatrująca się w nią uważnie, z wilgotnymi oczami.
Czekałaś jak zawsze, byłaś przy mnie.
Dni rekonwalescencji były ciężkie, ale Greta nie odstępowała jej na krok. Towarzyszyła jej do łazienki, dopingowała, gdy stawiała pierwsze kroki, ogrzewała dłonie, gdy ból był zbyt silny. Kobieta czuła, że jej miłość pomaga jej wrócić do zdrowia.
Po miesiącu wypisano ją ze szpitala. Lekarze byli pod wrażeniem nie tylko fizycznej poprawy, ale też więzi między nimi.
Mieliśmy pacjentów, którzy wyleczyli się dzięki lekom. Ona wyleczyła się też dzięki miłości powiedział jeden z lekarzy.
Historia trafiła do mediów. Dziennikarze, blogerzy, naukowcy wszyscy mówili o psie, który wyczuł raka. Ale kobieta tylko uśmiechała się i mówiła prosto:
Nie wyczuła raka. Wyczuła, że jestem w niebezpieczeństwie. I chroniła mnie, jak zawsze.
Nastąpiły miesiące kontroli. Kobieta znów zaczęła chodzić, gotować, wychodzić z Gretą do parku. Guz nie powrócił. Każde badanie przynosiło dobre wieści.
Pewnego dnia zaproszono ją na konferencję o więzi między człowiekiem a zwierzętami. Weszła nieśmiało na scenę, z Gretą u boku. Opowiedziała swoją historię prosto, bez dramatyzmu.
Nie byłam gotowa odejść. I myślę, że Greta to wiedziała. Ona nie jest tylko psem. Jest moją rodziną. Moim wybawcą. Moim sercem.
Publiczność nagrodziła ją owacją na stojąco. Niektórzy płakali. Greta spokojnie położyła się u stóp pani, jakby wiedziała, że nie zrobiła nic nadzwyczajnego. Tylko to, co trzeba.
Dziś kobieta i Greta mieszkają w małym, spokojnym domu. Każdego ranka budzą się razem. Każdego wieczoru zasypiają wtulone. Każdy dzień to błogosławieństwo. A w sercu kobiety żyje nieskończona wdzięczność nie tylko za to, że żyje, ale że nie była sama, gdy najbardziej tego potrzebowała.
